چگونه می‌توان اهمال‌کار بود و در عین حال کار‌های مهمی انجام داد؟

جان پری در مقاله‌ای در کرونیکل آو هایر اجوکیشن نوشت: ماه‌ها قصد نگارش این مقاله را داشتم. سؤال این است که درنهایت چرا حالا این کار را می‌کنم؟ چون بالاخره وقت آزاد پیدا کردم؟ این‌طور نیست. در حال حاضر، برگه‌های امتحانی تصحیح‌نشده دارم، یک پروپوزال کمک‌هزینۀ تحصیلی روی دستم مانده برای بررسی، و باید پیش‌نویس چند پایان‌نامه را هم مطالعه کنم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

درواقع کارکردن روی این مقاله راهی است برای انجام‌ندادن همۀ آن کارها. این اساسِ چیزی است که من اهمال‌کاری ساخت‌یافته می‌نامم، استراتژی شگفت‌انگیزی که کشف خودم است و از اهمال‌کارانْ انسان‌هایی اثربخش می‌سازد که تحسین و احترام دیگران را برمی‌انگیزند، به‌خاطر همۀ کار‌هایی که به سرانجام می‌رسانند و از زمان خود بهرۀ مفیدی می‌برند.

همۀ اهمال‌کاران کار‌هایی را که وظیفه دارند انجام دهند به تعویق می‌اندازند؛ اهمال‌کاریِ ساخت‌یافته یعنی هنر بهره‌گیری از این خصیصۀ بد. نکتۀ کلیدی این است که اهمال‌کاری به این معنی نیست که مطلقاً کاری انجام نمی‌شود. به‌ندرت پیش می‌آید که اهمال‌کاران مطلقاً کاری انجام ندهند؛ آن‌ها کار‌های حاشیه‌ای مفیدی انجام می‌دهند، مانند باغبانی یا تراشیدن مداد یا ترسیم نموداری برای چینش فایل‌ها موقعی‌که زمان مناسبی پیدا کنند. چرا فرد اهمال‌کار چنین کار‌هایی می‌کند؟ چون انجام این کار‌ها راهی است برای انجام‌ندادن کاری مهم‌تر.

اگر تمام کارِ برزمین‌ماندۀ همین فرد اهمال‌کار تراشیدن چند مداد بود، هیچ نیرویی روی زمین نمی‌توانست او را به این کار وادار کند. بااین‌حال، اهمال‌کار را می‌توان به انجام وظایف دشوار، به‌هنگام و مهمی برانگیخت، به‌شرطی که این وظایف راهی باشند برای انجام‌ندادن کار‌هایی از آن هم مهم‌تر.

برای بهره‌گیری از استراتژی اهمال‌کاریِ ساخت‌یافته، ابتدا باید وظایف محولۀ خود را به ترتیب اهمیت رتبه‌بندی کنید، از فوری‌ترین کار‌ها تا کم‌اهمیت‌ترینِ آن‌ها. هرچند که مهم‌ترین وظایف در صدرِ فهرست جای دارند، کار‌های مفید دیگری نیز دارید که در رده‌های پایین‌ترِ این فهرست قرار می‌گیرند. انجام این کار‌ها راهی می‌شود برای انجام‌ندادنِ وظایفی که در رده‌های بالاتر جای دارند. با بهره‌گیری از این ساختار وظایف، می‌توانید شهروند مفیدی شوید. درواقع، اهمال‌کاران می‌توانند به‌خاطر انجام انبوهی از کار‌ها اعتبار خاصی کسب کنند، مثل من.

کامل‌ترین نمونۀ اهمال‌کاری ساخت‌یافته که برایم پیش آمده است وقتی بود که من و همسرم در «سوتو هاوس»، خوابگاهی در دانشگاه استنفورد، استادِ مقیم بودیم. هر روز عصر، به‌جای اینکه برگه‌ها را تصحیح کنم، برای ارائۀ درس فردا آماده شوم و کار‌های کمیتۀ دانشگاه را انجام دهم، از خانه‌مان که نزدیک خوابگاه بود بیرون می‌زدم و به سالن استراحت می‌رفتم و با ساکنان خوابگاه پینگ‌پنگ بازی می‌کردم و با آن‌ها در اتاقشان دربارۀ مطالب مختلف گفتگو می‌کردم، یا فقط در سالن می‌نشستم و روزنامه می‌خواندم. به‌خاطر اینکه استاد مقیم فوق‌العاده‌ای بودم اعتبار خاصی کسب کردم، یکی از آن استادان نادر در پردیس دانشگاه که با دانشجویان وقت می‌گذراند و آن‌ها را می‌شناخت. چه راهکار جالبی: بازی پینگ‌پنگ به‌عنوان راهی برای انجام‌ندادن کار‌های مهم‌تر و، درعوض، کسب اعتبار مثل آقای چیپس.

اهمال‌کاران اغلب مسیری کاملاً اشتباه انتخاب می‌کنند. آن‌ها سعی می‌کنند تعهدات خود را به حداقل برسانند، با این تصور که اگر کار‌های انگشت‌شماری داشته باشند اهمال‌کاری را کنار خواهند گذاشت و همان کار‌های کم را سامان خواهند بخشید. اما، در این رویکرد، ماهیت اساسیِ فرد اهمال‌کار نادیده گرفته شده و مهم‌ترین منشأ انگیزه‌اش از بین رفته است. وظایف معدودی که در این فهرست قرار می‌گیرند ذاتاً مهم‌ترین وظایف خواهند بود؛ بنابراین تنها راه طفره‌رفتن از آن‌ها انجام‌ندادنشان خواهد بود. پس، با این روش، به فردی تنبل و تن‌پرور تبدیل خواهید شد، نه انسانی اثربخش.

شاید اینجا می‌پرسید که: «حالا تکلیف وظایف مهم در صدر فهرست چه می‌شود؟» باید قبول کنیم که این وظایف احتمالاً مشکل‌ساز خواهند شد.

گام دوم در هنرِ اهمال‌کاری ساخت‌یافته این است که جنس پروژه‌های صدر فهرست را درست انتخاب کنید. بهترین پروژه‌ها دو ویژگی دارند: به نظر می‌رسد ضرب‌الاجل مشخصی دارند (اما درواقع ندارند) و بسیار مهم به نظر می‌آیند (اما درواقع مهم نیستند). خوشبختانه زندگی مملو از چنین کار‌هایی است. در دانشگاه‌ها، حجم وسیعی از کار‌ها در این دو مقوله جای می‌گیرند و مطمئنم که در بیشتر نهاد‌های دیگر نیز چنین است.

مثلاً آیتمی را که اکنون در صدر فهرست من قرار دارد در نظر بگیرید: تمام‌کردن یک مقاله برای مجله‌ای در موضوع فلسفۀ زبان. این کار قرار بود ۱۱ ماه پیش تمام شود. من، برای اینکه راهی برای کارنکردن روی این مقاله پیدا کنم، کار‌های مهم بسیار زیادی را به انجام رسانده‌ام. چند ماه پیش که احساس گناه کردم، نامه‌ای به سردبیر نوشتم و مراتب تأسفم را به‌خاطر تأخیر زیاد اعلام کردم و گفتم که برای دست‌به‌کارشدن بسیار مصمم هستم. البته نوشتنِ آن نامه نیز راهی بود برای کارنکردن روی مقاله. معلوم شد که درواقع نسبت به دیگران چندان هم از قافله عقب نیستم. حال این مقاله چقدر مهم است؟ نه آن‌قدر مهم که بالاخره زمانی کاری که از نظرم مهم‌تر است پیش نمی‌آید. پس آنگاه دست به کار می‌شوم.

می‌خواهم موقعیت مشابهی را که تابستان گذشته برایم پیش آمد تعریف کنم. در اوایل ژوئن، از موعدِ فرم‌های سفارش کتاب برای کلاسی که برای پاییز برنامه‌ریزی شده بود گذشته بود. در ماه ژوئیه، به‌راحتی می‌شد این کار را وظیفه‌ای مهم با ضرب‌الاجل فوری در نظر گرفت. (برای اهمال‌کاران، ضرب‌الاجلِ کارْ یک یا دو هفته پس از موعدِ انجام شروع می‌شود). تقریباً هر روز منشی گروه آموزشی به من یادآوری می‌کرد؛ گاهی دانشجویان از من می‌پرسیدند قرار است چه کتابی بخوانیم؛ درحالی‌که هفته‌ها فرم خالی سفارش درست وسط میز کارم جا خوش کرده بود.

این کار در فهرست من تقریباً در صدر بود و مایۀ زحمتم می‌شد، و به من انگیزه می‌داد تا کار‌های مفید دیگر، اما ظاهراً کم‌اهمیت‌تری انجام دهم. درواقع، می‌دانستم که کتاب‌فروشی‌ها از قبل سرشان به‌شدت با فرم‌هایی شلوغ شده که غیراهمال‌کاران ارسال کرده‌اند. می‌دانستم که می‌توانستم فرم‌هایم را اواسط تابستان تحویل دهم و در آن صورت اوضاع مرتب می‌شد. فقط لازم بود کتاب‌های مشهوری از ناشرانی کارآمد سفارش دهم. اما، در اوایل اوت، کاری دیگر و به‌ظاهر مهم‌تر را قبول کردم و درنهایت درمورد پرکردن فرم سفارش کتاب روانم راحت شد، چون راهی شد برای انجام‌ندادن این وظیفۀ جدید.

اینجا ممکن است خوانندۀ نکته‌سنج احساس کند که اهمال‌کاری ساخت‌یافته تا حدی مستلزم خودفریبی است، چون درحقیقت فرد پیوسته در حال ارتکاب نوعی کلاهبرداری هرمی روی خودش است. دقیقاً. شخص باید بتواند اهمیتِ اغراق‌آمیز و ضرب‌الاجلِ غیرواقعیِ وظایف را به رسمیت بشناسد و با این احساس که مهم و ضروری‌اند خود را متعهد به انجام آن‌ها کند. به‌این‌ترتیب راه برای انجام کار‌های مختلفِ ظاهراً غیرضروری‌تر، اما کاملاً دست‌یافتنی‌تر هموار می‌شود. باید گفت تقریباً همۀ اهمال‌کاران دراصل مهارت شگرفی در خودفریبی دارند. پس چه چیزی می‌تواند شریف‌تر باشد از بهره‌گیری از یک نقیصۀ شخصیتی برای جبران آثار بد نقیصه‌ای دیگر؟

منبع: ترجمان

منبع: فرارو

کلیدواژه: آزاده نامداری توافق ایران و چین اهمال کاری روانشناسی برای انجام ندادن بهره گیری اهمال کاران اهمال کار ضرب الاجل کار هایی کار ها مهم تر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۴۹۷۵۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

زیردریایی هدایت‌پذیر از راه دور ساخته شد

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از معاونت علمی، فناوری و اقتصاد دانش‌بنیان ریاست جمهوری، امروزه انواعی از زیردریایی‌های صنعتی سرنشین‌دار وجود دارند که هرچند در دهه‌های اخیر پیشرفت‌های قابل توجهی داشته‌اند اما به‌دلیل حضور انسان در این وسایل زیر آب، خطرات احتمالی استفاده از آنها را همچنان نمی‌توان نادیده گرفت. در این‌میان ربات‌هایی در دریاها مشغول فعالیت هستند که با نام ROV(Remotely Operated Vehicle) به‌معنی «زیردریایی هدایت‌پذیر از راه دور» با اختصار فارسی «زهپاد» شناخته می‌شوند.

‌زهپادها با کمک نیروی انسانی که روی سطح زمین قرار دارد هدایت می‌شوند و در مأموریت‌های برنامه‌ریزی‌شده قادرند بخشی از عملیات را به‌صورت هوشمند و بخشی دیگر را به‌صورت هدایت دستی اپراتور در اعماق آب انجام دهند. «جهان صنعت جنوب»، شرکت دانش‌بنیانی است که از سال ۱۳۹۴ در کشور این ربات‌ها را برای مصارف صنعتی داخلی تولید و عرضه می‌کند.

سید میلاد فیاضی، مدیرعامل شرکت دانش‌بنیان جهان صنعت جنوب ضمن اشاره به این‌که درحال‌حاضر ربات‌های زهپاد پرکاربردترین ربات‌های زیردریایی در دنیا به‌حساب می‌آیند، درباره ویژگی‌های ظاهری این دستگاه‌ها گفت: ظاهر عمومی بیشتر زیردریایی‌های هدایت‌پذیر از راه دور، تخم‌مرغی‌شکل است. ربات‌های تخم‌مرغی‌شکل، معمولاً برای فعالیت‌های نظامی یا پیمایش‌های اقیانوسی استفاده می‌شود اما حوزه کاری ما، دستگاه‌های صنعتی و از نوع ساختار آزاد است که باتوجه به نوع پروژه طراحی می‌شود و معمولاً تخم‌مرغی‌شکل نیست، بلکه به‌صورت ربات‌های استراکچری‌اند و از مزایای‌شان امکان تولید در ابعاد مختلف است‌. این‌مسأله باعث کم‌کردن هزینه‌ها می‌شود و امکان انجام عملیات در محیط‌هایی که فضای کمتری دارد را فراهم می‌کند.

فیاضی می‌گوید: این‌دست ربات‌ها علاوه بر اجرای فرآیندهای صنعتی، قابلیت انجام فعالیت‌های نظامی هم دارند که از آن‌جمله می‌توان به قابلیت خنثی‌کردن مین‌های دریایی یا مین‌گذاری‌های دریایی اشاره کرد اما رویکرد ما توسعه ربات‌های صنعتی است و بازرسی از اولویت‌هایی است که برای ربات‌های ما درنظر گرفته می‌شود. بازرسی‌های زیرسطحی در حوزه‌های مختلف اتفاق می‌افتد برای‌مثال، نصب تجهیزات در کف اقیانوس‌ها و کابل‌گذاری‌ها و لوله‌گذاری‌هایی که زیر دریا برای شرکت‌های فعال در عرصه‌های نفت و حفاری انجام می‌شود.

وی تصریح کرد: ربات‌های مدل بازرس به‌کمک حسگرها و دوربین‌هایی که روی آنها نصب شده‌اند، عملیات بازرسی از این کابل‌ها و لوله‌ها را برای بررسی خرابی‌ها و مواردی شبیه به این انجام می‌دهند اما ربات‌های مدل کلاس‌های کاری، علاوه بر بازرسی‌، یک سری عملیات را هم می‌توانند پوشش بدهند. باتوجه به این‌که درجه آزادی از ویژگی‌های بارز این ربات‌هاست و به آنها اجازه می‌دهد در حد غواص زیر آب قدرت عمل داشته باشند. در این آر. ا. وی‌ها مقدار آن بسیار بالاست و باعث شده که بتوان از آنها در فرآیندهایی مثل جوشکاری، برشکاری، جابه‌جاکردن اجسام و حتی باز و بسته‌کردن شیرهایی که زیر آب وجود دارند، استفاده کرد. رباتی که ما در کلاس کاری داریم از قابلیت نصب دو بازوی رباتیک برخوردار است.

فیاضی در خصوص عمق کاربری این ربات‌ها می‌گوید: ربات بازرس محصول ما قابلیت نفوذ تا عمق ۱۵۰ متری را دارد و ربات کلاس کاری ما برای پایین‌رفتن تا عمق ۴۰۰ متر طراحی شده اما این طراحی اسمی است، زیرا ما این عمق را در خلیج‌فارس نداریم. از آنجا که به‌دنبال رسیدن به بازارهای بین‌المللی هستیم تولید ربات کلاس کاری با طراحی عمق ۴۰۰ متر مد نظر ماست.

شرکت دانش‌بنیان جهان صنعت جنوب، ارتباط و همکاری نزدیکی با صنعت نفت و حفاری دارد و از این‌رو از فناوری‌هایی که به دانش فنی آنها دست یافته برای توسعه دستگاه‌های دیگری که می‌توانند در فعالیت‌های این حوزه تسهیل ایجاد کنند، بهره گرفته است.

فیاضی در این خصوص گفت: یک سری از محصولات ما برای علامت‌گذاری خطوط زیرسطحی استفاده می‌شود. در نظر بگیرید زیر دریا کیلومترها خطوط انتقال وجود دارد که کابل‌ها و لوله‌های انتقال نفت، آب و…به اضافه کانال‌های زیرسطحی که حفاری می‌شوند را شامل می‌شود. با گذر زمان و با توجه به عارضه‌های طبیعی که در کف دریا رخ می‌دهد، تشخیص این خطوط انتقال بسیار دشوار می‌شود. تصور کنید در نقطه‌ای از این خطوط زمانی تعمیراتی انجام شده و سال‌ها از آن گذشته است‌. برای بازرسی آن محل یا همان شخصی که تعمیرات را انجام داده باید بیاید و آن نقطه را به سختی پیدا کند یا باید از فناوری‌های جدید مدد گرفت.

محصول دیگر ما یکی از این فناوری‌هاست که در واقع نوعی نشانگر الکترونیکی است و «ویرا» نام دارد. ویرا قادر است آن محل به‌خصوص را کدگذاری نقطه‌ای کند تا در آینده بتوان به‌راحتی به آن محل دسترسی داشت. به‌خصوص‌که منبع تغذیه این نشانگر طول عمر بسیار بالایی دارد و می‌تواند حدود ۷۰ سال به‌صورت مدفون در کف دریا قرار گیرد و نشانه‌گذاری را انجام دهد.

کد خبر 6098096